น้ำเอย…น้ำใจ

                    เพิ่งชักชวนให้มาปลูกต้นไม้กันอยู่หยก ๆ แต่เพียงไม่กี่วันก็มีมรสุมเข้าประเทศไทยบริเวณภาคตะวันออกเฉียงเหนือ โคราชตกเป็นเป้าหมายสำคัญ เม็ดฝนเริ่มโปรยปรายมาตั้งแต่ต้นเดือนตุลาคม ตก ๆ หยุด ๆ แบบวันเว้น 2 วัน จนกระทั่งตกทุกวัน ท้องฟ้าจึงมีแต่น้ำ มืดครึ้มแดดหมด  ความจริงดิฉันเป็นคนชอบบรรยากาศหน้าฝน ชอบบรรยากาศแบบทึม ๆ เหงา ๆ ชงกาแฟร้อน ๆ แล้วออกไปนั่งตากฝนปรอย ๆ จิบกาแฟให้หน้าโดนฝนเล่น แต่ฝนปีนี้ฝนเม็ดโตตกนานเกินกว่าจะออกมารับบรรยากาศได้ แถมยังสร้างความเสียหายให้กับคนไทยอย่างถ้วนหน้า…มีข่าวว่าฝนตกบนเขาใหญ่ 8 วันติดต่อกัน… วันที่ 13 ตุลาคม 2533 เทศบาลได้ประชาสัมพันธ์ให้ประชาชนที่อาศัยหรือมีบ้านพักอยู่แถวริมลำตะคอง ได้แก่ บริเวณถนนมิตรภาพ ซอย 4  ซอยสำโรงจันทร์ ชุมชนบุมะค่า วัดท่าตะโก หมู่บ้านวึ.ไอ.พี เกาะลอย และอีกหลายแห่งที่อยู่บริเวณเดียวกันเตรียมตัวและระมัดระวังจะมีน้ำท่วมฉับพลันและน้ำล้นตลิ่ง แต่….ทุกคนกลับเข้าบ้านเฝ้าระวังทรัพย์สิน และคิดว่าถึงจะท่วมก็คงไม่มากกว่า 2 ปีที่แล้ว วันที่ 15 ตุลาคม 2553 กระทรวงพลังงานมามอบหลอดประหยัดไฟให้กับเทศบาล มีอดีตรองนายกรัฐมนตรี สุวัจน์ ลิปตพัลลภ เป็นประธานในพิธี วันนั้นฝนตกหนักตลอดวัน วันที่ 16 ตุลาคม  2553 แม้ฝนจะตกแต่แม่และลูก(คนโต) พร้อมกับเพื่อน ๆ ลูกก็ยังอุตส่าห์ชักชวนกันฝ่าสายฝนออกมาทานอาหารเย็นนอกบ้านขณะนั้นเวลาประมาณ 19.00 น. นั่งกันจนเกือบ 20.00 น. ญาติของคนใดคนหนึ่งในโต๊ะโทรศัพท์มาบอกให้รีบกลับบ้านเพราะเขาประกาศว่าน้ำจะมาบริเวณหมู่บ้านวี.ไอ.พี หลังโรงพยาบาลเซนต์แมรี่ แต่พวกเราก็ยังใจเย็นนนนน….เสียงมือถือดังขึ้นอีก…ปลายสายบอกว่าน้ำมาแล้ว! ดิฉันเห็นท่าไม่ดีเรียกเช็คบิล สั่งทุกคนกลับไปดูบ้าน

บริเวณถนนมิตรภาพบริเวณด้านข้างโรงพยาบาลเซนต์แมรี่

กลางถนนมิตรภาพ

                 รุ่งขึ้นวันที่ 17 ตุลาคม  2553 น้ำจากน้ำฝนและน้ำที่ล้นจากเขื่อนไหลบ่าเข้าเมืองแบบไม่ทันตั้งตัว เกือบครึ่งหนึ่งภายในเขตเทศบาลเวิ้งเป็นคลอง ดิฉัน(และอีกหลาย ๆ คน) จึงถูกเรียกตัวให้ไปช่วยดูน้ำท่วมที่ถนนมิตรภาพ ซอย 8 ชุมชนคลองโพธิ์ อย่างฉุกละหุกพร้อมให้จัดหาลูกทีมเอาเอง พอได้ทีมก็เข้าไปพบประธานชุมชนเพื่อขอทราบรายละเอียดสภาพพื้นที่ จำนวนครัวเรือน ทำสมุดรับบริจาค สมุดลงชื่อผู้ที่ได้รับความเดือดร้อนแล้วจัดแบ่งหน้าที่ จุดที่น้ำท่วมสูงที่สุดของชุมชนนี้อยู่บริเวณบ้านริมสวนในระดับเกือบหน้าอก ขณะที่ไปประจำหน้าที่ชาวบ้านส่วนใหญ่เริ่มเป็นโรคน้ำกัดเท้า ขี้ผึ้งยาทาเฉพาะโรคจึงเป็นสิ่งจำเป็น อยู่ได้ 2 วันนายกเทศมนตรีมาตรวจเยี่ยมและเห็นว่าจุดนี้ไม่วิกฤติมากนัก เลยให้ดิฉันไปช่วยศูนย์ช่วยเหลือผู้ประสบภัยน้ำท่วมที่หนักกว่าตรงบริเวณทางเข้าโรงพยาบาลมหาราช ลึก ๆ ก็เสียดายที่ต้องจากศูนย์ฯ นี้ไปเพราะชุมชนที่นี่ทำผัดหมี่ ส้มตำอร่อยมาก ดิฉันจึงต้องผันตัวเองไปช่วยที่อื่นและให้น้อง ๆ เจ้าหน้าที่ทำหน้าที่ดูแลศูนย์มิตรภาพ ซอย 8 ต่อไป

 

 

 

บริเวณถนนมิตรภาพ ซอย 8

                  ศูนย์ช่วยเหลือผู้ประสบภัยน้ำท่วมข้างโรงเรียนสุรนารีวิทยา(ทางเข้าโรงพยาบาลมหาราช)  ที่ได้ไปอยู่ใหม่นี้มีรองปลัดเทศบาลเป็นผอ.ศูนย์ฯ ดิฉันอยู่ปฏิบัติหน้าที่ตั้งแต่วันที่ 19-25 ตุลาคม 2553 ร่วมกับแพทย์พยาบาลของโรงพยาบาลมหาราชและโรงพยาบาลจิตเวช รวมทั้งหน่วยงาน อาสาสมัครต่าง ๆ ที่มาพร้อมกับอุปกรณ์ยานพาหนะมากมาย กว่าจะจัดระบบได้ใช้เวลาเกือบ 2 วัน เนื่องจากไม่เพียงต้องให้การช่วยเหลือผู้ประสบภัยที่ติดอยู่ภายในถนนหมู่บ้านด้านในอย่างเดียวแต่ยังต้องดูแลญาติผู้ป่วยที่ต้องการรับ-เยี่ยมผู้ป่วยภายในโรงพยาบาลอีกด้วย

  

บริเวณทางเข้าโรงพยาบาลมหาราชจังหวัดนครราชสีมา

ผู้อำนวยการศูนย์ฯ(ถือเอกสาร)

 

เจ้าหน้าที่เทศบาลประจำศูนย์ฯ

 

น้กเรียนนายร้อยตำรวจสามพรานที่มาช่วยเหลือผู้ประสบภัย

พยาบาลท่านนี้แม้จะเกษียณอายุราชการไปแล้วก็ยังแต่งเครื่องแบบพยาบาลมาช่วยเหลือผู้ประสบภัย

                   ตลอด 7 วันที่ได้มาประจำ ณ ศูนย์ฯ แห่งนี้ดิฉันได้เห็นทั้งรอยยิ้ม น้ำตาความทุกข์โศก ความท้อแท้สิ้นหวังหลายคนขวัญเสีย แต่ในความท้อแท้นั้นก็ได้เห็นความช่วยเหลือเอื้อเฟื้อและหัวใจเต็มร้อยของบรรดาอาสาสมัครที่ต่างก็ให้กำลังใจกันและกัน ได้เห็นทั้งปัญหาและการแก้ปัญหา ประการสำคัญน้ำใจจากผู้ใจบุญที่หลั่งไหลมาบริจาคสิ่งของ เครื่องใช้ ถุงยังชีพ ส้วมลอยน้ำ เรือ ตลอดทั้งอาสาสมัครทุกหน่วยที่เสียสละแรงกายทุ่มเทช่วยเหลือผู้ประสบภัยอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

 

 

 

 

ของบริจาคหลั่งไหลมาไม่ขาดสาย

 

ช่วยกันลำเลียงสิ่งของขึ้นรถ

 

ขนเสบียงลงเรือเอาไปให้ผู้ที่ติดอยู่ในซอย

 

         อาสาสมัครกู้ภัยนำเรือเข้าไปช่วยชีวิตคุณตาแขก คุณยายวัน ดวนสันเทียะ อายุ 87 และ 83 ปี ซึ่งพักอาศัยอยู่ในซอยหอ                         พักนันทอนันต์ สวนหม่อนมา 3 วัน ทั้งคู่เดินไม่ได้และอดอาหาร

 

 

เจ้าหน้าที่รีบดูแลป้อนน้ำอาหาร

 

ญาติมารับไปพักอาศัยในที่ปลอดภัยแล้ว

 

บริการรับส่ง

 

รถคันนี้ไม่ได้ให้ขึ้นง่าย ๆ เป็นบริการจากสำนักงานตำรวจแห่งชาติ เบาะนุ่ม แอร์เย็น รับส่งรอบเมือง

 

 

ลำเลียงผู้ป่วยจากโรงพยาบาลส่งต่อและกลับบ้าน

คณะผู้ใหญ่ที่มาตรวจเยี่ยม

 รัฐมนตรีว่าการกระทรวงพลังงาน นพ.วรรณรัตน์  ชาญนุกูล

ผู้ว่าราชการจังหวัดนครราชสีมา นายระพี ผ่องบุพกิจ

รองผู้ว่าราชการจังหวัดนครราชสีมา นายสมศักดิ์ ปะริสุทโธ เหมทานนท์

พล.ต.ต.ฉัตรกนก เขียวแสงส่อง ผู้บังคับการตำรวจภูธรจังหวัดนครราชสีมา

                   กลับเข้ามาสำนักงานเทศบาล เห็นรถเทลเลอร์ขนาดใหญ่ของทีวี. 3 ขนของบริจาคจากกรุงเทพมาส่งให้เทศบาลประมาณ 6 ตัน ดีใจที่เห็นข้าวของกองมหึมา พร้อมเรือ 20 กว่าลำซึ่งเป็นสิ่งจำเป็นมากในยามนี้ น้ำเอย…น้ำใจ…ของใครให้มา…

 

นักเรียนโรงเรียนกีฬาเทศบาลมาช่วยกันลำเลียงสิ่งของ

                   ใครจะคิดว่า “เมืองโคราช” ที่ตั้งอยู่บนที่ราบสูงและเป็นจังหวัดที่มีโอกาสน้ำท่วมน้อยที่สุดที่คนมักพูดถึงว่า ถ้าโคราชน้ำท่วมที่อื่นก็คงท่วมหมดได้เกิดขึ้นจริงในรอบ 50 ปี  32 อำเภอเกือบทั้งจังหวัดถูกน้ำท่วมทั้งหมด จังหวัดที่เป็นประตูเปิดสู่อิสานถูกตัดขาดจากโลกภายนอกเป็นเวลา 12 วัน 12 คืน จังหวัดที่บ้านในเมืองถูกน้ำท่วมจนเกือบมิดหลังคา โรงพยาบาลที่ใหญ่ที่สุดในภาคตะวันออกเฉียงเหนือถูกน้ำท่วมจนไม่สามารถเข้าออกได้ แพทย์พยาบาลต้องออกมารักษาผู้ป่วยกันริมถนน  โลงศพมาตั้งรออยู่ข้างรั้วหน้าศูนย์ฯ เพื่อรอบรรจุศพผู้ป่วยที่ถูกขนใส่และลากออกมาจากโรงพยาบาลด้วยเรืออย่างทุลักทุเลซึ่งบางวัน(นั่งนับ) มีถึงเกือบ 10 ศพ วันนี้ 28 ตุลาคม 2553  ลมหนาวโชยมาแล้ว…ท้องฟ้าแจ่มใส พื้นที่ส่วนใหญ่แห้งบ้างแล้ว แต่บ้านอื่นกำลังรับน้ำก้อนใหญ่ไปจากเรา ขอส่งกำลังใจไปยังพื้นที่ที่กำลังประสบภัยน้ำท่วมขอให้อดทนและฟันฝ่าอุปสรรคไปให้ได้และใช้โคราชเป็นบทเรียนต่อ ๆ ไป  ดิฉันต้องขอขอบคุณน้อง ๆ และทุก ๆ น้ำใจจากงานการเจ้าหน้าที่และกองวิชาการและแผนงานที่ช่วยปฏิบัติหน้าที่ให้กำลังใจแก่เจ้าหน้าที่ทหาร ตำรวจ อปพร.ทุกหน่วยที่มาช่วยศูนย์ฯ รวมทั้งผู้ประสบภัย ด้วยการบริการอาหาร น้ำดื่ม ผ้าเย็นแบบประหยัดคุ้ม(1 ผืนต่อคนและผืนเดียวให้ใช้ทั้งวัน แถมยังทำให้ผ้าเย็นเย็นได้ตลอดวันอีกด้วย) อย่างชนิดไม่ขาดตกบกพร่อง แล้วพบกันใหม่เมื่อชาติต้องการนะน้อง

เวนิชโคราช